خواهر کوچکم از من پرسید :
من به او خندیدم ،
کمی آزرده و حیرت زده گفت :
... روی دیوار و درختان دیدم
باز هم خندیدم !
گفت دیروز خودم دیدم پسر همسایه
"پنج وارونه" به مینو میداد
آنقَدَر خنده برم داشت که طفلک ترسید
بغلش کردم و بوسیدم و با خود گفتم
بعدها وقتی غم
سقف کوتاه دلت را خم کرد
بی گمان می فهمی
"پنج وارونه" چه معنا دارد...

 عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت: بگویم، بنویسم
که چرا عشق به انسان نرسیدست
چرا آب به گلدان نرسیدست
وهنوزم که هنوز است
غم عشق به پایان نرسیدست
... بگو حافظ دلخسته ز شیراز بیاید
بنویسد که هنوزم که هنوز است
چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیدست
و چرا کلبه احزان به گلستان نرسیدست .
عصر این جمعه ی دلگیر
وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس
تو کجایی گل من ؟؟

آن روزها رفتند
آن روزهای خوب
آن روزهای سالم سرشار
آن آسمان های پر از پولک
آن شاخساران پر از گیلاس
... آن خانه های تکیه داده در حفاظ سبز پیچکها به یکدیگر
آن بام های بادبادکهای بازیگوش
آن کوچه های گیج از عطر اقاقی ها
آن روزها رفتند...
آن روزهایی کز شکاف پلکهای من
آوازهایم چون حبابی از هوا لبریز می جوشید
چشمم به روی هر چه می لغزید
آنرا چو شیر تازه می نوشید
گویی میان مردمکهایم
خرگوش نا آرام شادی بود
هر صبحدم با آفتاب پیر
به دشتهای نا شناس جستجو می رفت
شبها به جنگل های تاریکی فرو می رفت
آن روزها رفتند ....! 

" فروغ فرخ زاد "

ای کاش نگاه خسته را خوابی بود ..

یا در شب بی ستاره مهتابی بود ..

ما مثل دو کاج  دور از هم هستیم ..

ای کاش که بین من و تو تابی بود !

                      " احسان افشاری "

 مگسی را کشتم

نه به این جرم که حیوان پلیدی ست ، بد است.

و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است.
...
طفل معصوم به دور سر من می چرخید. -به خیال ش قندم-

یا که چون اغذیه ی مشهورش، تا به آن حد گندم.

ای دو صد نور به قبرش بارد، مگس خوبی بود.

من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد، مگسی را کشتم ...

                                                              به یاد مرحوم حسین پناهی...خدایش بیامرزد

یک همیشه یک است .
شاید در تمام عمرش نتواند بیش از یک باشد ،
امّا بعضی وقتها می تواند خیلی باشد .....
یک نگاه ، یک سرنوشت ، یک خاطره ،
و شاید یک دوست ......

  
باز آمد بوی ماه مدرسه
بوی بازی های راه مدرسه
بوی ماه مهر ماه مهربان
... بوی خورشید پگاه مدرسه
از میان کوچه های خستگی
می گریزم در پناه مدرسه
باز می بینم ز شوق بچه ها
اشتیاقی در نگاه مدرسه
زنگ تفریح و هیاهوی نشاط
خنده های قاه قاه مدرسه
باز بوی باغ را خواهم شنید
از سرود صبحگاه مدرسه
روز اول لاله ای خواهم کشید
سرخ بر تخته سیاه مدرسه

 
یک نفر نیست که دنیای مرا بشناسد
یک نفر نیست که رویای مرا بشناسد

 یک نفر نیست که در نیمه شب دلتنگی
غم پنهان ، غم پیدای مرا بشناسد

یک نفر نیست که از شعله سوزنده اشک
طلب عشق و تمنای مرا بشناسد ....

 دل خوش از آنیم که حج می رویم

غافل از آنیم که کج می رویم!

کعبه به دیدار خدا میرویم.
...
اوکه همین جاست کجا می رویم؟؟؟

حج به خدا جز به دل پاک نیست.

شستن غم از دل غمناک نیست.

دین که به تسبیح و سر و ریش نیست!

هر که علی گفت که درویش نیست!

صبح همه صبح درپی مکر و فریب،

شب همه شب گریه و امن یجیب!

" مهدی اخوان ثالث "

 کوله بارم بر دوش، سفری باید رفت،
سفری بی همراه،
گم شدن تا ته تنهایی محض،
یار تنهایی من با من گفت:
هر کجا لرزیدی، .....
از سفرترسیدی،
تو بگو، از ته دل
من خدا را دارم...

 عاشقت خواهم ماند بی نیاز از دنیا
من در این کوی غریبانه فدا خواهم شد
چشمهایم را به کسی باز نخواهم کرد تا تو از راه رسی
ای دو چشمت دریا چشم من کم نور است
دل ما را طلبت همچنان پرشور است .....
همچنان منتظرت خواهم ماند
دل خود را به کسی نسپارم
نه به جنگل،نه به دریا،نه به ابر
با بیگانه چنین و چنان خواهم شد
تا کنم چشمانم هدیه بر چشمانت
منتظر در طلبت،جان ما قربانت.

 سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم
رنگ رخساره خبر میدهد از حال نهانم

گاه گویم که ب...نالم ز پریشانی حالم
بازگویم که عیان ست چه حاجت به بیانم

هیچم از دنیی و عقبی نبرد گوشه خاطر
که به دیدار تو شغلست و فراغ از دو جهانم

گر چنان ست که روزی من مسکین گدا را
به در غیر ببینی ز در خویش برانم

من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم

گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من کن
که به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر قربت
دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم
که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم

درم از دیده چکان ست به یاد لب لعلت
نگهی باز به من کن که بسی در بچکانم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم
که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم

" ایرج میرزا "

  ای وای بر اسیــری کز یاد رفته باشــد
در دام مـانده باشـد صیـاد رفتـه باشـد

آه از دمــی که تــنها با داغ او چو لاله
درخون نشسته باشم چون باد رفته باشد

آواز تـیشــه امشــب از بیستـون نــیامـد
شاید به خواب شیرین فرهاد رفته باشد

خونش به تیـغ حســرت یارب حلال بادا
صیدی که از کمندت آزاد رفتـه باشــد

از آه درد نــاکـی سـازم خـبـر دلـت را
وقتی که کوه صبرم بر بـاد رفته باشـد

رحــم از بر اسیری کـز گرد دام زلفـت
با صد امـیدواری نـاشـاد رفتــه باشـــد

شـادم که از رقـیبـان دامن کشـان گذشتـی
گو مشت خاک ما هم بر باد رفته باشـد

پرشور از حزین است امروز کوه و صحرا
مجنون گذشتـه باشـد فرهـاد رفتـه باشـد

" حزین لاهیجی"

شب چو در بستم و مست از می‌نابش کردم		ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم
دیدی آن ترک ختا دشمن جان بود مرا		گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم
منزل مردم بیگانه چو شد خانه چشم		آنقدر گریه نمودم که خرابش کردم
شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع		آتشی در دلش افکندم و آبش کردم
غرق خون بود و نمی خفت ز حسرت فرهاد		خواندم افسانه شیرین و به خوابش کردم
دل که خونابهٔ غم بود و جگرگوشه دهر		بر سر آتش جور تو کبابش کردم
زندگی کردن من مردن تدریجی بود		آنچه جان کند تنم‚ عمر حسابش کردم

"فرخی یزدی "

بگذاز تا شیطنت عشق چشمان تو را به عریانی خویش بگشاید،

هرچند آنجا جز رنج و پریشانی نباشد اما کوری را به خاطر آرامش تحمل مکن

************
من تو را دوست دارم و تو دیگری را و دیگری دیگری را و

در این میان همه تنهاییم!.

 ************

خدا دوستدار آشناست ، عارف عاشق می خواهد نه مشتری بهشت.

نمیدانم
نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد ،
نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت؟
ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم ، سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی دم گرم و چموشش را در گلویم سخت بفشارد
و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد
بدین سان بشکند هر دم سکوت مرگبارم را ...

دکتر علی شریعتی