دلم بیهوده خرسند است باور کن غریبه

نباشی مرگ لبخند است باور کن غریبه

صدایت می کنم اما همیشه حرفهایم

برایت قصه مانندست باور کن غریبه

به تنهایی تو هر شب طعمه دریاست چشمم

مرا با گریه پیوندست باور کن غریبه.

خودم را ابتدا خوشبخت می دیدم و حالا

دلم بیهوده خرسند است....باور کن غریبه

خانه دوست كجاست؟"

در فلق بود كه پرسيد سوار،آسمان مكثي كرد.
رهگذر شاخه نوري كه به لب داشت به تاريكي شن‌ها بخشيد
و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت:

"نرسيده به درخت،
كوچه باغي است كه از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهاي صداقت آبي است
مي‌روي تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ، سر به در مي‌آرد،
پس به سمت گل تنهايي مي‌پيچي،
دو قدم مانده به گل،
پاي فواره جاويد اساطير زمين مي‌ماني
و تو را ترسي شفاف فرا مي‌گيرد.
در صميميت سيال فضا، خش‌خشي مي‌شنوي:
كودكي مي‌بيني
رفته از كاج بلندي بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او مي‌پرسي
خانه دوست كجاست."