کافه ایی بود وشرابی بود و یاری بود ومن
دفتری بود و قلم بود و قراری بود و من

مثنوی بود و غزل بود و رباعی بود و نثر
گوشه ی چشمی، سلامی،انتظاری بود ومن

فخر بود و ناز بود و عشوه بود و طعنه ها
درد بود وصبر بود و برد باری بود و مــن

نوش بود و خنده بودوجوش بودوصدخروش
جوهری بود و قلم چون زرنگاری بود و من

خنده ایی بود و نگاهِ گوشه ی چشمان او
التماسی بود و قلب بی قراری بود و من

ماه بود و سفره بود و دانه بود و دام بود 
زهره ایی بود و مهی را در کناری بود و من

عشق بود و یک سلامی بود و شرح عاشقی
حرکتی بود ه که آن را انتهاری بود ومن

بــرق بود و جـام بود و شربت اکثیر عشق
یـــار بود و طعمِ آبِ نوبــهاری بــود و من

غنچه ایی بود و دو برگ خنجری، گیسو کمند 
گردنی بود و طنــابی بود و داری بود و من

کافه را خلوت کن امشب کار دارم کافه چی
درسرم امشب هوای یار دارم کافه چی

قهوه های ناب ترکی را برای من بیار
هم نشین یک شهره ی بازاردارم کافه چی

بار کن یک شربت اکسیر ناب زعفران ؟
با نگارم وعده ی دیدار دارم کافه چی

کافه چی،سنگ صبورم ، روی میز من بیا
با تو دنیایی پر از اسرار دارم کافه چی

گر نگاه او به چشمان من افتاده بدان
حال من مست ودلی هشیار دارم کافه چی

یار من زیباست ،رویش مثل قرص ماه، من
ترس از چشمان این اغیار دارم کافه چی

بازهم امشب دلم را یار باش، آن دم که من
سر به روی شانه ی دلدار دارم کافه چی

این جهان وآن جهانم امشب است،غم نیست، تا 
در کنارم چون تویی غم خوار دارم کافه چی

گرشدم مدهوش ، از این کافه مرا بیرون نبر
این تمنا را به صد اصرار دارم کافه چی

عمر من آمد به پایا ن و ندیدم روی او
لایق او نیستم اقرار دارم کافه چی

شمع را خاموش کن ، من انتظار گام او
از میان سایه ی دیوار دارم کافه چی

گر نیاید آخر عمر من است امشب ، و تو
کافه را خلوت کن امشب کار دارم کافه چی

آهی که می کِشد جگرِ من ، مرا بس است          

شوری که  آمده  به سرِ من، مرا بس است

باد  صبا  اگر برساند زِ روی  لطف  

محبوب مرا تا به بَرِ من ، مرا بس است

من بی قرارِ دل ، دل هم  بی قرارِ یار

دستی  کِشد اگر به سرِ من مرا بس است

ناز نگاهِ  یار و سرِ زلف و خالِ  لب

سجده ایی که نشیند سحرِمن مرا بس است

خواب دیده ام که بر لبِ او بوسه دادم و

شاد گشته دلِ مفتخرِ من مرا بس است

استخاره ی نابی که آمدست بعدِ خواب

جان داده شعرِ نو ثمرمن ،مرا بس است

بادِ  صبا ، برو، تو بگو دردِ این فراق

خون می فشاند از بصرِ من ،مرا بس است

گو که خالِ سیه، دینِ دلم ، باد داده است

پیشِ چشمِ من آمد، پدرِمن، مرا بس است

ماندم چگونه دوری او را بسر کنم

آهی که دم کند بدرِ من ، مرا بس است

بی تو این شهر برایم قفسی دلگیر است

شعر هم بی تو به بغضی ابدی زنجیر است

آنچنان می فشرد فاصله راه نفسم

که اگر زود ، اگر زود بیایی دیر است

رفتنت نقطه ی پایان خوشی هایم بود

دلم از هرچه و هر کس که بگویی سیر است

سایه ای مانده زمن بی تو که در آینه هم

طرح خاکستریش گنگ ترین تصویر است

خواب دیدم که برایم غزلی می خواندی

دوستم داری و این خوب ترین تعبیر است

کاش می بودی و با چشم خودت می دیدی

که چگونه نفسم با غم تو درگیر است

تارهای نفسم را به زمان می بافم

که تو شاید برسی حیف که بی تاثیر است

 عاشقی جرم قشنگی ست

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم

چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم

 به تو آری ، به تو یعنی به همان منظر دور

به همان سبز صمیمی ، به همبن باغ بلور

 به همان سایه ، همان وهم ، همان تصویری

که سراغش ز غزلهای خودم می گیری

 به همان زل زدن از فاصله دور به هم

یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم

 به تبسم ، به تکلم ، به دلارایی تو

به خموشی ، به تماشا ، به شکیبایی تو

 به نفس های تو در سایه سنگین سکوت

به سخنهای تو با لهجه شیرین سکوت

 شبحی چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانم شده است

 در من انگار کسی در پی انکار من است

یک نفر مثل خودم ، عاشق دیدار من است

 یک نفر ساده ، چنان ساده که از سادگی اش

می شود یک شبه پی برد به دلدادگی اش

 آه ای خواب گران سنگ سبکبار شده

بر سر روح من افتاده و آوار شده

 در من انگار کسی در پی انکار من است

یک نفر مثل خودم ، تشنه دیدار من است

 یک نفر سبز ، چنان سبز که از سرسبزیش

می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش

 رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است

اول اسم کسی ورد زبانم شده است

 آی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست

راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟

 اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست

پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکیست؟

 حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش

عاشقی جرم قشنگی ست به انکار مکوش

 آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود

آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود

اینک از پشت دل آینه پیدا شده است

و تماشاگه این خیل تماشا شده است

 آن الفبای دبستانی دلخواه تویی

عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی

سرخ شد آینه از هرم نگاه من و تو
کاش فریاد زند معنی آه من و تو
مگر این آینه ها لب به سخن بگشایند
که پر از رنگ سکوت است نگاه من و تو
لبت این‌گونه مخور تا نخوری جان مرا
چشم‌هایی نگرانند به راه من و تو
در تماشای تو اندیشه من مغلوب است
بهتر از عشق کسی نیست پناه من و تو
آه اگر زلف تو در قسمت ما حلقه شود
نرسد هیچ سپاهی به سپاه من و تو
هنر عاشقی امروز پسند همه نیست
که محبت شده این‌گونه گناه من و تو♥...........

قصه از حنجره ایست که گره خورده به بغض

صحبت از خاطره ایست که نشسته لب حوض

یک طرف خاطره ها

یک طرف پنجره ها

در همه آوازها ، حرف آخر زیباست ،

آخرین حرف تو چیست که به آن تکیه کنم ؟

حرف من دیدن پرواز تو در فرداهاست .....

من خسته‌ام، تو خسته‌ای آیا شبیه من ؟
یک شاعر شکسته‌ی تنها شبیه من

حتی خودم شنیده‌ام از این کلاغ‌ها
در شهر یک نفر شده پیدا شبیه من

امروز دل نبند به مردم که می‌شود
این‌گونه روزگار تو فردا، شبیه من

ای هم‌قفس بخوان که ز سوز تو روشن است
خواهی گذشت روزی از این‌جا شبیه من

از لحن شعرهای تو معلوم می‌شود
مانند مردم است دلت یا شبیه من

من زنده‌ام به شایعه‌ها اعتنا نکن
در شهر کشته‌اند کسی را شبیه من......

آیین عشق ‌بازی دنیا عوض شده‌ ست
یوسف عوض شده‌ ست، زلیخا عوض شده‌ ست

سر همچنان به سجده فرو برده ‌ام ولی
در عشق سالهاست که فتوا عوض شده‌ ست

خو کُن به قایقت که به ساحل نمی ‌رسیم
خو کُن که جای ساحل و دریا عوض شده‌ ست

آن با‌ وفا کبوتر جلدی که پَر کشید
اکنون به خانه آمده، اما عوض شده ‌ست

حق داشتی مرا نشناسی، به هر طریق
من همچنان همانم و دنیا عوض شده‌ ست...

 اصلا نگفت با دلم از حرفهای خوب

از ابتدای ساده و از انتهای خوب

تنها گذاشت در هوسش عاشقی کنم

دورازهوای پنجره ، دور از هوای خوب

از دیده رفت از دلم اما نمی رود

نفرین به هر چه  دل که بنا کرد جای خوب

دیگر چه فرق می کند این جاده تا کجاست

وقتی به خویش می کشدم آن صدای خوب

این دل برای لحظه ی با او نشستنش

روزی هزار بار گذشت از خدای خوب

 از من گرفت هرچه مرا در ازای عشق

 تنها قرار محکم و تنها بهای خوب ...

گم شدم در واژه ها، تکراری از دردم هنوز

درغزل دنبا ل چشمان تو می گردم هنوز

سالـها رفت ودلم ماند وهمین راه دراز

از خیابان نگاهت بر نمی گردم هنوز

حس زیبایست ای دل، گرچه می سوزد پرم

شمع من، پروانه وش گرد تو می گردم هنوز

سکته ای درشعرماند وردپایی روی خاک

بعـد تو با واژه های خسته وسردم هـنوز

فصل کوچ آمد پرستو، پرکشیدی تا بهار

من ولی پاییز، یک پاییزی زردم هنوز....

شب بود ، به هر چه روشنایی شک داشت

 گـفـتـند بگو اهل کجایی? شک داشت

من شانه به شانه اش از او می گـفتـم

او لحظه به لحظه بی وفایی، شک داشت

وقتی که به عشق رنگ اندیشه زدند

آدم شده بود از خدایی شک داشـت

بی بال و پر از باغ دلم پر زد و رفت

پروانه به هر چه جز رهایی، شک داشت

دیگر نه دلی مانده،نه روزی،نه شبی

افسوس به اعجاز جدایی ، شک داشت

دو پلک خسته و چـشم سیــــــــــاه یعنی تو

میان دامــــــــــن شب قـــرص ماه یعنی تو

دراین هوای تب آلود و فصل شرجی پوش

نســیم خـوش نفس گاه گاه یعنی تو

مرا به سـردی آغـوش دیگران مسـپار

برای گـریه ی من سرپناه یعنی تو

چه عشوه ها که در این سال ها به پایت ریخت

ببخش یوسـف من! بی گـناه یعنی تو

به هر چه دوست نوشتی که (عشق یعنی چه؟!)

میـان گــریه نوشتند آه... (یعنی تو)!

تمـام زندگــی ات اشتــــــباه یعنی من

تمـام زندگــی ام رو بــــــه راه یعنی تو....

بیا گناه ندارد به هم نگاه کنیم

و تازه،داشته باشد،بیا گناه کنیم

بیا بساط قرار و گل و محبت را

دوباره دست به هم داده، روبراه کنیم

اگر به خاطر هم عاشقانه بر خیزیم

نمی رسیم به جایی که اشتباه کنیم

برای دلخوشی چشم هایمان هم هست

بیا گناه ندارد به هم نگاه کنیم ....

غنچه از خواب پرید و گلی تازه به دنیا آمد

خار خندید و به او گفت: سلام

     و جوابی نشنید

خار رنجید ولی هیچ نگفت

ساعتی چند گذشت

 گل چه زیبا شده بود

دست بیرحمی آمد نزدیک

 گل سراسیمه ز وحشت لرزید لیک آن خار در آن دست جهید و گل از مرگ رهید

صبح فردا که رسید

 خار با شبنمی از خواب پرید

 گل صمیمانه به او گفت: سلام

آنان که زندگی را بستری از گل سرخ می دانند،

 همیشه از خارهای آن شکایت

می کنند

غافل از اینکه:

 هر خار

      پله ای است

           برای در آغوش کشیدن گل سرخ

تخته سیاه

صدای بوسه گچ بر لبان تخته سیاه

حلول تب به سویدای جان تخته سیاه

تبی به شکل سحر بوسه ای به شکل خدای

وحال گوش شما و زبان تخته سیاه

مرور قصه طوطی قفس و بازرگان

پر از پر است هنوز ارمغان تخته سیاه

 .بخور.بدون تکلف .بنوش . بی منت

شبیه نان کسی نیست نان تخته سیاه

چه خط خطی شده سیمای این سپید سیاه

غریق رعد شب است آسمان تخته سیاه

 حکایت شب و مهتاب و نان وبابا کو

 که وا شود به تبسم دهان تخته سیاه

چقدر از غم تنبیه بچه ها لرزید

شبیه ترکه بید استخوان تخته سیاه

هنوز خانه ی این وایت بردچشم سفید

مزین است به نام ونشان تخته سیاه

خموش وخسته تماشاگر جدایی هاست

وته نمیکشد از غم توان تخته سیاه

وداع ساعت آخر سکوت یا فریاد

شکست پشت هیاهو فغان تخته سیاه

از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند

تا کاج جشن‌های زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند "صبح" تو را "ابرهای تار

تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف به این رها شدن از چاه دل مبند

این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند

ای گل گمان مبر به شب جشن می‌روی

شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق "رحیم" و "رجیم" نیست

از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

گاهی بهانه است که قربانی‌ات کنند ....

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرُست

فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست

در کویری سوت و کور

در میان مردمی با این مصیبت ها صبور

صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق

گفتگو از مرگ ”انسانیت“ است.


                                      فریدون مشیری

وضـــع مـــا در گـــردش دنـیا چـــه فرقی می کند
زنـــدگی یا مــرگ، بعــد از ما چه فرقـی می کند
مـــاهـــــیـان روی خـــــاک و مــاهــــیـان روی آب
وقت مـــردن، ســـاحل و دریا چـه فرقی می کند
سهـم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست
جـای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می کند؟...

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست
دل بکن ! آینه اینقدر تماشایی نیست

حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا
دو برابر شدن غصه تنهایی نیست ؟!

بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را
قایق ات را بشکن! روح تو دریایی نیست

آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد
آه! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست

آنکه یک عمر به شوق تو در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست

خواستم با غم عشقش بنویسم شعری
گفت: هر خواستنی عین توانایی نیست

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
شاید آن خنده که امروز دریغش کردیم
آخرین فرصت خندیدن ماست،
زندگی همهمه ی مبهمی از رد شدن خاطره هاست
هر کجا خندیدیم زندگانی آنجاست...

دل من حوصله كن، داد زدن ممنوع است

غربت آن نیست که تنها باشی
فارغ از فتنه ی فردا باشی
غربت آن است که چون قطره ی آب
دم به دم، در پی دریا باشی
غربت آن است که مثل من و دل
در میان همه کس یکه و تنها باشی .....

 به چه میخندی تـــــــــو؟
به مفهوم غم انگیز جدایـــی؟
به چه چیـــز؟
به شکست دل من یا به پیروزی خویـش؟
به چه میخنــدی؟
به نگاهم که چه مستانه تو را باور کـرد ؟

 تا کی تحمل غم و تا کی خدا خدا

دیگر ز یاد برده گمانم مرا خدا

در سنگسار ، آینه ای را که می برند

 به‌تنهایی گرفتارند مشتی بی‌پناه اینجا

مسافرخانه رنج است یا تبعیدگاه اینجا

غرض رنجیدن ما بود از دنیا که حاصل شد