• گاهی مسیر جاده به بن بست می رود
  گاهی تمام حادثه از دست می رود
  گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
  در راه هوشیاری خود مست می رود
  گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست
  ... وقتی که قلب خون شده بشکست می رود
  اول اگر چه با سخن از عشق آمده
  آخر خلاف آنچه که گفته است می رود
  وای از غرور تازه به دوران رسیده ای
  وقتی میان طایفه ای پست می رود
  ... هر چند مضحک است و پر از خنده های تلخ
  بر ما هر آنچه لایقمان هست می رود
  گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند
  وقتی غبار معرکه بنشست می رود
  اینجا یکی برای خودش حکم می دهد
  آن دیگری همیشه به پیوست می رود
  این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست
  تیریست بی نشانه که از شصت می رود
  بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند
  اما مسیر جاده به بن بست می رود

فقط یک پلک با من باش، نمی خوام از کسی کم شی

ازت تصویر میگیرم که رویای یه قرنم شی.

فقط یک پلک با من باش ، بگم سرتاسرش بودی

به قلبم حمله کن یکبار، بگم تا آخرش بودی.

نمیشی عشق ثابت، پس بیا و اتفاقی باش....

یه فصل و که نمیمونی، تو یک لحظه اقاقی باش.

نمیشه با تو که خوبی، به ظاهر هم کمی بد شد

به آدم های شَهرت هم، علاقمند باید شد....

ماه من !

غصه اگر هست ! بگو تا باشد !

معنی خوشبختی ،

بودن اندوه است ...!

این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور

چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند

همه را با هم و با عشق بچین ...

ولی از یاد مبر،

پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا

و در آن باز کسی می خواند ،

که خدا هست ، خدا هست

و چرا غصه ؟!  چرا !؟ ......

یک نفر نیست بپرسد از من ،
که تو از پنجری عشق چه ها می خواهی ؟
صبح تا نیمه ی شب منتظری !
همه جا می نگری ،
گاه با ماه سخن می گویی ....!
گاه با رهگذران . خبر گمشدها می جویی ،
راستی گمشده ات کیست ؟!
کجاست ؟!
صدفی در دریاست ؟
نوری از روزنه فرداهاست ؟
یا خدایی است که از روز ازل نا پیداست...؟

‫من به چشمان تو عاشق شده ام!
از همان
روز نخست...
من نگاهم
به تو بودو
تو نگاهت دگری...!!!
نگهم را
به نگاهی
مفروش...
که نگاهم
زنگاهت
نگرانست هنوز...‬

‫من از آغاز می ترسم
من از پرواز می ترسم
من از آغاز یک پرواز بی احساس می ترسم!

من از تکرار می ترسم
من از انکار می ترسم
من از تکرار انکار همین احساس می ترسم!

شبیه قطره ی باران که آهن را نمی فهمد
دلم فرق رفیق و فرق دشمن را نمی فهمد

نگاهی شیشه ای دارم، به سنگ مردمک هایت
الفبای دلت معنای «نشکن»! را نمی فهمد

هزاران بار دیگر هم بگویی «دوستت دارم»
کسی معنای این حرف مبرهن را نمی فهمد

چراغ چشمهایت را برایم پست کن دیگر
نگاهم فرق شب با روز روشن را نمی فهمد

دلم خون است تا حدی که وقتی از تو می گویم
فقط یک روح سرشارم که این تن را نمی فهمد

برای خویش دنیایی شبیه آرزو دارم
کسی من را نمی فهمد، کسی من را نمی فهمد

‫گفته بودی درد دل کن گاه با هم صحبتی
کو رفیق رازداری! کو دل پر طاقتی؟
شمع وقتی داستانم را شنید آتش گرفت
شرح حالم را اگر نشنیده باشی راحتی
تا نسیم از شرح عشقم با خبر شد، مست شد
غنچه‌ای در باد پرپر شد ولی کو غیرتی؟
گریه می‌کردم که زاهد در قنوتم خیره ماند
دور باد از خرمن ایمان عاشق آفتی
روزهایم را یکایک دیدم و دیدن نداشت
کاش بر آیینه بنشیند غبار حسرتی
بس که دامان بهاران گل‌ به ‌گل پژمرده شد
باغبان دیگر به فروردین ندارد رغبتی
من کجا و جرأت بوسیدن لب‌های تو
آبرویم را خریدی عاقبت با تهمتی‌

دردی عجیب ، مبهم ، دردی بدون شرح

برشانه های خسته ی مردی بدون شرح

مــردی بــدون نام بـدون نشـان بـدو...

...ن یک شناسنامه ی فردی بدون شرح

مردی غریب و تنها در نیمه های شب

حتی بدون سایه ی سردی بدون شرح

یک کوله بار لبریز از عشق و عاطفه

بر دوش های کوه نوردی بدون شرح

مردی که ذکر نامش اعجـاز می کند

چون نام ذات اقدس فردی بدون شرح

رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت

راهی بجز گریز برایم نمانده بود

این عشق آتشین پر از درد بی امید

در وادی گناه و جنونم کشانده بود

رفتم که داغ بوسه پر حسرت ترا

با اشکهای دیده ز لب شستشو دهم

رفتم که نا تمام بمانم در این سرود

رفتم که با نگفته بخود آبرو دهم

رفتم ‚ مگو ‚ مگو که چرا رفت ‚ ننگ بود

عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما

از پرده خموشی و ظلمت چو نور صبح

بیرون فتاده بود یکباره راز ما

رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم

در لابلای دامن شبرنگ زندگی

‫من به چشمان تو عاشق شده ام !
از همان
روز نخست ...
من نگاهم
به تو بود و
تو نگاهت دگری...!!!
نگهم را
به نگاهی
مفروش ...
که نگاهم ،
ز نگاهت
نگرانست هنوز ...‬

"   گفتمش همدم شبهایم کو؟

تاری از زلف سیاهش را داد

گفتمش بی تو، چه می باید کرد؟

عکس رخساره ی ماهش را داد

وقت رفتن همه را می بوسید !

 به من از دور نگاهش را داد

یادگاری به همه داد و به من ،

انتظار سر راهش را داد   "

 چله چله مستم ، ازشما چه پنهان

 در خودم نشستم ، از شما چه پنهان

گفتگوی بی می ، مایه ای ندارد

توبه را شکستم ، از شما چه پنهان

هرچه بی بهانه ست هرچه جز ترانه ست !

مانده روی دستم ، ازشما چه پنهان

جز ترانه هایم ، عاشقانه هایم

دل به کس نبستم ، از شما چه پنهان

این ردیف نابم حسن انتخابم

کار داده دستم ، از شما چه پنهان

"پرویز بیگی حبیب آباد "

همه شب با دلم کسی می گفت

سخت آشفته ای ز دیدارش

صبحدم با ستارگان سپید

می رود ، می رود نگهدارش

من به بوی تو رفته از دنیا

بی خبر از فریب فرداها

روی مژگان نازکم می ریخت

چشمهای تو چون غبار طلا

تنم از حس دستهای تو داغ

گیسویم در تنفس تو رها

می شکفتم ز عشق و می گفتم

" هرکه دلداده شد به دلدارش

ننشیند به قصد آزارش

برود چشم من به دنبالش

برود عشق من نگهدارش "

آه ، اکنون تو رفته ای و غروب

سایه می گسترد به سینه ی راه

نرم نرمک خدای تیره ی غم

می نهد پا به معبد نگهم

می نویسد به روی هر دیوار

آیه هایی همه سیاه سیاه 

                                      " فروغ فرخزاد "

 هر روز می پرسی که : آیا دوستم داری ؟

من جای پاسخ بر نگاهت خیره می مانم

تو در نگاه من چه می خوانی نمی دانم

اما به جای من تو پاسخ می دهی : آری

ما هر دو می دانیم   

چشم زبان پنهان و پیدا راز گویانند 

و آنها که دل با یکدگر دارند

حرف ضمیر دوست را ناگفته می دانند

ننوشته می خوانند

من دوست دارم را

پیوسته در چشم تو می خوانم

نا گفته می دانم

من آنچه را احساس باید کرد

یا از نگاه دوست باید خواند

هرگز نمی پرسم

هرگز نمی پرسم که : آیا دوستم داری ؟

قلب من وچشم تو می گوید به من آری

" فریدون مشیری "

 آخرین جرعه این جام 

همه میپرسند :
چیست در زمزمه مبهم آب ؟
چیست در همهمه دلکش برگ ؟
چیست در بازی آن ابر سپید ؟
روی این آبی آرام بلند ،
که ترا می برد اینگونه به ژرفای خیال ؟

چیست در خلوت خاموش کبوترها ؟
چیست در کوشش بی حاصل موج ؟
چیست در خنده جام ؟
که تو چندین ساعت 
مات و مبهوت به آن می نگری ؟

نه به ابر ،
نه به آب ،
نه به برگ، 
نه به این آبی آرام بلند،
نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام ،
نه به این خلوت خاموش کبوترها ،
من به این جمله نمی اندیشم !

من مناجات درختان را هنگام سحر ،
رقص عطر گل یخ را با باد ،
نفس پاک شقایق را در سینه کوه ،
صحبت چلچله ها را با صبح ،
بغض پاینده هستی را در گندم زار ،
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل ،
همه را میشنوم ،
می بینم ،
من به این جمله نمی اندیشم 

به تو می اندیشم ،
ای سراپا همه خوبی ،
تک و تنها به تو می اندیشم .
همه وقت ،
همه جا ،
من به هر حال که باشم به تو می اندیشم ،
تو بدان این را تنها تو بدان .
تو بیا ،
تو بمان با من تنها تو بمان.
جای مهتاب به تاریکی شبها تو بتاب !
من فدای تو به جای همه گلها تو بخند!
اینک این من که به پای تو درافتاده ام باز ،
ریسمانی کن از آن موی دراز ،
تو بگیر،
تو ببند !

تو بخواه !
پاسخ چلچله ها را تو بگو،
قصه ابر هوا را تو بخوان !
تو بمان با من تنها تو بمان !

در دل ساغر هستی تو بجوش 
من همین یک نفس از جرعه جانم باقی است ،
آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش!

" فریدون مشیری "

"   حال دنيا را يکی پرسيد از فرزانه ای
گفت يا ابر است يا باد است يا افسانه ای

گفتمش احوال عمرت را بگو تا عمر چيست؟
گفت يا شمع است يا برق است يا پروانه ای

گفتمش اينها که می بينی چرا دل بسته اند؟
گفت يا مستند يا خوابند يا ديوانه ای   "

باید فراموشت کنم
چندیست تمرین می کنم
من می توانم ! می شود !
آرام تلقین می کنم
حالم ، نه ، اصلا خوب نیست ....
... ... تا بعد، بهتر می شود ....
فکری برای این دلِ آرام غمگین می کنم
من می پذیرم رفته ای
و بر نمی گردی همین !
خود را برای درک این ، صد بار تحسین می کنم
کم کم  ز یادم می روی
این روزگار و رسم اوست !
این جمله را با تلخی اش ، صد بار تضمین میکنم ...

 هیچکس اشکی برای ما نریخت
هر که با ما بود از ما می گریخت
چند روزی هست حالم دیدنیست
حال من از این و آن پرسیدنی است
گاه بر روی زمین زل میزنم
... گاه بر حافظ تفعل میزنم
حافظ دیوانه ، فالم را گرفت
یک غزل آمد که حالم را گرفت...
"ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم"